David Leavitt (Pittsburgh, USA, 1961) groeide op in Palo Alto, Californië. Zijn vader was professor aan Stanford University. Na de middelbare school verruilde Leavitt de westkust van Amerika voor het oosten en meldde zich op achttienjarige leeftijd als student letteren bij de Yale University in New Haven. Hij volgde onder meer colleges in creative writing. Tijdens zijn studie begon hij korte verhalen te schrijven.

Leavitt was negentien toen zijn eerste korte verhaal in The New Yorker verscheen. Daarna verschenen verhalen van zijn hand in Harper’s. Op zijn drieëntwintigste brak Leavitt wereldwijd door met zijn debuutbundel Family Dancing (1984).

In opdracht van het blad Esquire viel hem in 1985 de eer te beurt om in een essay te beschrijven hoe zijn generatie tegen de wereld aankijkt, een vraag die door Esquire eens in de tien jaar aan een jonge, veelbelovende schrijver wordt voorgelegd. In het verleden kweten gerenommeerde schrijvers als F. Scott Fitzgerald en William Styrion zich van deze taak. Het essay, 'Next Generation', werd in Nederland gepubliceerd in Vrij Nederland.

Leavitts succesvolle romandebuut Verloren taal der kranen (1986) werd bewerkt tot een televisiefilm.

In enkele van Leavitts verhalen komen dezelfde personages terug: Celia en Nathan. Deze twee dienden als basis voor de voorstelling Celia (1993) van de Rotterdamse theatergroep Bonheur. In 1997 kocht David Leavitt met zijn vriend Mark Mitchell een verwaarloosde boerderij in Maremma, in het zuiden van Toscane. De belevenissen rond de aankoop en het opknappen van het huis staan beschreven in de verhalenbundel In de Maremma (2001).

Momenteel is David Leavitt docent creative writing aan de Universiteit van Florida.