Svetlana Alexijevitsj (Oekraïne, 1948) groeide op in Belarus toen dat land nog deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Vanwege haar kritiek op het regime van Loekasjenko verbleef ze meermaals langere tijd in het buitenland, ook sinds 2020 weer. Haar werk, dat in de Sovjet Unie en Belarus onder de censuur valt, werd veelvuldig bekroond met als hoogtepunt de toekenning van de Nobelprijs voor Literatuur in 2015. Haar boeken bestaan uit getuigenverslagen die zo zijn vormgegeven dat ze het verhaal vertellen van een hele groep of periode. Vrouwen aan het front in de Tweede Wereldoorlog (De oorlog heeft geen vrouwengezicht), overlevenden van de oorlog in Afghanistan (Zinkjongens), ex-Sovjetburgers (Het einde van de rode mens) of kinderen (De laatste getuigen). De stemmen van slachtoffers, daders en toeschouwers spreken in deze 'collectieve romans' rechtstreeks tot de lezer.

Naast de Nobelprijs ontving Alexijevitsj talloze andere prijzen, waaronder de Leipziger Buchpreis zur Europäischen Verständigung (1998), de National Book Critics Circle Award (2005), en de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels (2013). Dit jaar ontvangt Alexijevitsj de Belle van Zuylenring, een internationale ereprijs voor een schrijversoeuvre met een grote maatschappelijke betrokkenheid.