In de vorige aflevering van de boekenclub concludeerde ik dat de centrale science fiction van The Candy House, de technologie 'Own You Unconscious’, van het bedrijf Mandala, bijna terloops aanwezig is in het boek. Jennifer Egan schreef een roman over technologie, zonder dat die technologie de hele tijd op de voorgrond staat. In een interessante bespreking van het boek in The New Republic formuleert de criticus Jennifer Wilson het zo: 'Perhaps because of its very omnipresence, Mandala’s technology feels oddly absent in the novel at times, more ambient than sinister.'

Wat de personages het grootste deel van de tijd bezig houdt is tijdlozer dan tech: liefde, ziekte, carrière en familie. Ik vroeg me in die vorige aflevering bovendien af of The Candy House misschien meer een boek is over schrijven zelf, dan over het internet. 

Maar in de opmerkingen merkte lezer Tessel terecht het volgende op: 'Egans keuze om het niet expliciet over het gevaar van dit soort technologie te hebben maakt het hele argument dat de technologie gevaarlijk is eigenlijk alleen maar sterker. Het sluipt tussen de regels door, kruipt levens in, hoe makkelijk het geaccepteerd wordt demonstreert eigenlijk dat we soms niet genoeg over de gevolgen nadenken, of dat het ons gewoon niet boeit?’ 

Dit boek gaat misschien toch meer over technologie dan je in de eerste instantie zou denken. 'The internet-ness of the novel manifests more subtly,' schrijft Wilson in haar bespreking. Volgens haar laat Egan bijvoorbeeld zien hoezeer het internet de manier heeft veranderd waarop verhalen zich ontvouwen in onze levens: 'In a world where we know everyone forever, where old flames can be reignited and old wounds reopened with little more than a Facebook “Memories” notification, our narratives have lost any clear discernible end point. We have not only lost the plot; we have lost plot, period.’ 

Daarin schuilt de eerste echt inhoudelijke verklaring die ik heb gehoord voor het laten terugkeren van personages uit Egans eerdere roman A Visit from the Goon Squad. Het is zoals Bix Bouton – toen nog een bijfiguur – in die roman als voorspelde: 'The days of losing touch are almost gone.' 

Egans spel met terugkerende personages kun je in die context lezen als een knipoog naar de toenemende oneindigheid van onze betrekkingen. 

Wilsons stuk is een aanrader. En het is opnieuw een getuigenis van de kwaliteit van Egans boek, dat een goede lezing ineens weer een hele nieuwe dimensie van het werk opent. 

Ik ben benieuwd hoe jullie Egans opvattingen over technologie en haar keuze om oude personages terug te halen hebben gelezen. Laat je een bericht achter in de comments hieronder? Tot de 20e!