Na de publicatie van Verdriet is een ding met veren begon Max Porter veel te reflecteren op hoe het is om een boek de wereld in te sturen. Eenmaal in de wereld gaat men met de ideeën uit het boek aan de haal en komen ze soms tot andere conclusies dan je als schrijver zelf voorziet. Dit brengt een zeker ongemak met zich mee, maar toch is het voor Porter ook niet de bedoeling om zijn ideeën aan een ander op te leggen. Hij ziet het als een streven om zijn romans, eenmaal in de wereld, volledig los te laten, net als hij het als streven ziet om de grenzen van de roman op te zoeken.