Tijdens het schrijven van Verdriet is een ding met veren vond de Britse schrijver Max Porter de vorm van expressie waar hij al heel zijn leven op zoek naar was. Het voelde alsof hij muziek aan het maken was, alsof hij dat wat hij vroeger altijd miste eindelijk had gevonden. De energie die hiermee loskwam voelde meer als het leven dan als literatuur. Sindsdien is dat gevoel als een touw aan hem gaan trekken, en is hij dat touw blijven volgen.