Hoe we dat deden   

Gingen we, eenmaal gelukt en op orde, op zoek naar de oorsprong,

de oude verhalen, groeven we samen, scherf na schildering, 

vonden verslagen, getuigen, resten kronkelwegen – 

viel het ons vreselijk tegen. 

Bleken we nogal bloeddorstig te wezen. Grenzeloos onaangepast, 

verkrachterig, lomp, tuberculoos. Waren we boos. De tijd 

zette ons neer als een zooitje barbaren, plakte vast 

aan wat we ooit waren: schaften we af. 

Hadden ons in no-time goed gepraat, nieuwe geheugens geregeld,

wisten voortaan beter, vervingen water door bloed, 

goud door mensenlevens. Leefden fatsoenlijk 

één kant op voortaan. 

Kregen eindelijk grip op voormalig bestaan. Vroeger haat ons; 

later is beter. De toekomst mag blijven. Die draagt ons 

niks na, zal ons telkens vergeten. Valt 

iedere dag te herschrijven.