‘I have this craving,’ zo begint Jennifer Egans nieuwe roman The Candy House. Aan het woord is tech ondernemer Bix Bouton, die schijnbaar alles heeft wat hij wil; een gelukkig gezin, een huis, een miljardenbedrijf. Maar toch hunkert hij naar iets. ‘I have this craving,’ zegt hij tegen zijn vrouw, ‘Just to talk.’ 

Bix is op zoek naar het soort gesprek, lezen we verderop, zoals je dat voert in je studententijd, zo’n ontspannen, open gesprek, zoals Bix dat nog maar met weinig mensen kan voeren. Zijn vrouw heeft het druk met de kleine kinderen, op zijn werk wil iedereen alleen maar indruk op hem maken. Hij moet aan zichzelf ontsnappen, lijkt het, wil hij nog eens een zo’n gesprek kunnen voeren. 

In die eerste pagina’s van de roman ontvlucht Bix ‘s nachts zijn huis en wandelt hij door New York. Zijn blik valt op een lantaarnpaal waarop een poster hangt voor een lezing van de antropoloog Miranda Kline, wier ideeën hem ooit inspireerden tot de oprichting van zijn bedrijf. Ernaast hangt een handgeschreven flyer voor een nagesprek met daarop de tekst ‘Let’s Talk!’.

Dit is het gesprek waarop Bix gewacht heeft. Drie weken later zit hij in het appartement van een stel professoren om mee te praten over de lezing die Mirande Kline zojuist gegeven heeft. Bix heeft zich vermomd; geen van de aanwezigen heeft een vermoeden wie hij is, zodat hij zonder scrupules kan meeluisteren met de discussie. 

In wat volgt worden we getuige gemaakt van de conceptie van een idee dat de hele roman zal structureren. Een van de professoren experimenteert met het externaliseren van menselijk geheugen, en Bix Bouton ruikt een gat in de markt. Binnen tien jaar zal zijn uitvinding ‘Own Your Unconscious’ de wereld hebben veroverd en veranderd. 

Maar is het echt zijn uitvinding? Die vraag lijkt Egan met deze proloog te willen opwerpen. En maakt dat eigenlijk iets uit? 

Dit eerste hoofdstuk bevat in compacte vorm al de thema’s die in de hele roman zullen terugkomen: intellectueel eigendom, authenticiteit, identiteit. En het lijkt meer te verraden: hoe veelzeggend is het bijvoorbeeld dat Bix, die groot geworden is in de virtuele wereld, tot zijn grootste idee komt door een handgeschreven briefje aan een oude lantaarnpaal? En wat te denken van die eerste zin? Die ‘craving’ waarmee alles begint? 

Ik ben benieuwd hoe jullie het eerste hoofdstuk hebben gelezen. Laat je een bericht achter in de comments hieronder?