In zijn typisch tragikomische stijl reflecteert Lévi Weemoedt tijdens de 37ste Nacht van de Poëzie op zijn eigen opvoeding en hoe hij op zijn beurt zijn kinderen opvoedt. Het was veel kommer en kwel en over rozengeur en maneschijn was niet altijd te spreken, maar toch weet Weemoedt nog wat lichtpuntjes te vinden. 'Maar niet alles is triest qua herinneringen!/Ik had twee heel zelfstandige ouders, die/op mijn zestiende al de deur uitgingen.'