Dit eerste deel van een trilogie wordt door een ik-persoon verteld van wie we zowel veel als weinig weten. We lezen diens gevoelens en gedachten, maar weten bijvoorbeeld niet (heel bijzonder) of het hier om een hij, zij of non-binaire hoofdpersoon gaat. Nog veel bijzonderder: voor het verhaal doet het er niet veel toe. In een luchtig, maar zinderend zomerverhaal vertelt Rosoff over een gezin met vier kinderen dat zoals altijd op vakantie gaat naar een prachtige, van zonnige natuur omgeven plek, maar dit keer komen er onder andere twee broers logeren – de zichzelf verstoppende Hugo en Kit, de jongen met het killergezicht en het killerlichaam. Op wie iedereen, inclusief de hoofdpersoon, verliefd wordt. Met drastische gevolgen.

Joshua, de hoofdpersoon, is vanaf zin één bij je. Je voelt zijn wanhopige verlangen naar Zivan, naar de troost en de lichtheid die zijn allerbeste vriendin hem al jaren brengt, en die nu verdwenen is, omdat zij verdwenen is – terug naar Irak. Door dit boek vlíég je, maar dan zo dat je geen enkele nuance mist. Joshua tekent zich een weg door de wereld, en hoewel hij aan het begin van het boek denkt dat zijn tekenwerk iets van hemzelf is, blijkt het de weg naar vriendschap, naar bevrijding, naar verwerking. Van een boek waarin de meest hilarische scène een uitgebreide rondleiding in het Rijksmuseum is, zou je misschien niet verwachten dat het meeklopt in de slagader van de tijd. Maar dat doet het op een onnadrukkelijke manier zéér. Uitgehuwelijkt worden, armoede, je lichaam aanbieden omdat je aardig gevonden wil worden, non-binairiteit – alles komt langs. Niet als 'onderwerp' maar als volkomen vanzelfsprekend. Erna Sassen schreef een van die zeldzame romans die álles hebben. 

Mary John is zestien en heet eigenlijk Mary João, maar wordt Mary John genoemd door Júlio, haar beste vriend uit de buurt. Ze kennen elkaar al van de kleuterschool. En nu? Ziet Júlio Piraat, zoals Mary hem noemt, haar ook echt als meisje? Ooit, toen ze elkaar voor het eerst zagen, wist hij niet of ze een meisje of een jongen was, en hoewel zich daarna een hechte vriendschap ontwikkelde, voelt Mary wél meer voor hem. Of toch niet? Het boek is een lange tirade tegen Júlio waarmee ze probeert – tsjak! – hem uit haar gedachten te kappen. Maar dan begint Júlio haar berichtjes te sturen... Een Portugees liefdesverhaal, dat is wat we in Mary John krijgen. Het boek is heel onverbloemd, er is een grote rol voor zintuiglijkheid en voor zinnelijkheid, geest én lichaam worden bediend. Pessoa is een meeslepend schrijver. 

‘There isn’t anything embarrassing about love’ – het is een van de conclusies die hoofdpersoon Felix (17) verwoordt aan het eind van dit boek. Tegen die tijd kun je hem alleen maar toejuichen en omarmen, want ja, dit is zo’n youngadultboek waarin je bent gaan leven. Dat je liggend op de bank maar door en door wilde lezen, omdat – ja, waarom eigenlijk? Misschien omdat je zoveel herkende? Of omdat schrijver Kacen Callender ons zo dichtbij laat komen (niet voor niets schrijft hun in het nawoord: ‘This is a deeply personal story’)? Felix ever after is spannend, maar het is zoveel meer. Het is ook het portret van een groep queer jongeren, maar uiteindelijk gaat het vooral over het stomme gegoochel in je hoofd dat ervoor zorgt dat je jezelf de liefde ontzegt. In Felix’ geval: de eerste liefde. Waar dus niks embarrassing aan is, maar dat moet Felix wel eerst ontdekken. En dat doet hij door Callenders fantastische, stormachtig meeslepende schrijven. 

Centraal staat de liefde tussen Angel en Kayleigh. Vanaf het begin voel je dat deze meisjes voor elkaar bestemd zijn, en hoe fijn is het als Visser hen en ons daar gelukkig in beloont. Maar de meisjes hebben een flinke weg af te leggen. In drie delen, waarin Angel, vanuit wie het verhaal wordt verteld, elf, dertien en vijftien is, volgen we hun worsteling uit de woelende omstandigheden van hun leven. In laconieke, heldere taal wervelt het verhaal voort. Als lezer hou je meteen van Angel, met haar drukke gedachten en wilde manier van in het leven staan, en dat wordt alleen maar hartelijker als ze, in het laatste deel, heel voorzichtig een weg weet te vinden. Een weg voor zichzelf, Kayleigh én voor haar moeder, die trouwens de Oscar verdient voor het beste bijpersonage (alleen al vanwege de prachtige dingen die ze zegt als Angel haar liefde voor Kayleigh opbiecht!). Lees Drama Queen.

Twee grootheden schreven samen een boek. Silvera kennen we van They Both Die At The End en Albertalli is natuurlijk de schrijfster van Love, Simon. In dit boek ontmoeten twee jongens elkaar in New York, Arthur (vrolijke musicalfan zonder ervaring in de liefde) en Ben (romantische tobber met één recente mislukte relatie achter de rug). De hoofdstukken zijn om en om vanuit Ben en Arthur geschreven. De jongens zien elkaar in een postkantoor en er is instant aantrekkingskracht – maar Arthur zal maar heel kort in New York zijn en moet daarna naar college, ergens ver weg. Hebben de jongens recht op hun relatie? En wat doe je als je eerste date mislukt? Op een tweede eerste date gaan? Dit heerlijke boek swingt, maar het doet je ook nadenken. Het neemt je meteen in voor zowel Ben als Adam en biedt werkelijk het beste wat de twee auteurs in zich hebben. 

Er zijn van die boeken die voelen alsof ze met de allersensitiefste vingertoppen en met de allerdiepste adem geschreven zijn: zo’n boek is Eilanddagen. Nu zijn Samsons boeken altijd een belevenis, maar dit zinderende verhaal lijkt wel in één lange, warme zomernacht genoteerd. Het gaat over Jakob die op een Grieks eiland zijn vader opzoekt. Daar leert hij een jongen van zijn leeftijd kennen en een iets ouder meisje. Voor beiden blijkt hij iets te gaan voelen dat hij niet eerder heeft gevoeld en dus worden het gloeiende eilanddagen.
Het boek is in de jij-vorm geschreven. Die doet aan als een hij-vorm, maar dan betrokkener – alsof de lezer half met Jakob samenvalt. Gideon Samson houdt tijdens het lezen van dit boek de hele tijd onze hand vast, hij leidt ons stap voor stap het verhaal in, alle beelden en zinnen breiden het geluksgevoel in de lezer uit. 

De hoofdpersoon is de veertienjarige Texas, die ‘pan’ is (panseksueel), zoals hij zelf zegt, maar hij heeft nog nooit iemand gezoend. Hij is wel onhoudbaar verliefd: op zijn (hetero)klasgenoot André, die veel te populair en veel te stoer voor hem is – alweer, volgens Texas zelf. En dan bedenkt Texas een manier om in contact met André te komen, namelijk, door zich op Instagram voor te doen als Amy. Texas wordt de catfisher en André de gecatfishte. Wat volgt is een boek met een héérlijk plot, waarbij je als lezer denkt dat het maar één kant op kan gaan, en Lövestam je verschillende keren toch verrast. Dit boek, met zijn mix van helderheid en humor, is van nu en tegelijkertijd van alle tijden, omdat het over moedig zijn gaat, over eerlijkheid en over het fikkende verlangen dat je daden stuurt. 

Een uitzonderlijke youngadultroman die verslag doet van een zeer grote liefde. De roodharige, naar eigen zeggen iets te stevige Eleanor ontmoet de dunne, half-Aziatische jongen Park, ze blijken beiden van comics te houden en van dezelfde muziek, en daar is de start van hun eerst aarzelend beginnende verhouding, maar al snel als absoluut aanvoelende grote liefde. In korte hoofdstukjes, om en om vanuit de geliefden geschreven, voert Rainbow Rowell ons meesterlijk mee naar het hart van deze twee. Als boeken dienen om je met het hoofd en hart van iemand anders te laten denken, dan is Eleanor & Park daar een schoolvoorbeeld van.