Voor Mijn Vrienden Als Antwoord Op Een Vraag

Vertaling: Nisrine Mbarki

Het gaat goed, en natuurlijk gaat ’t niet,

maar ik ga door.

Ik word wakker door het gejank van het alarm,

zelfs als mijn lichaam nee zegt. Ik kleed me in felle kleuren.

Ik kleur iedere wenkbrauw bij. Ik bak & braad & pekel.

Ik schrijf & lees & verlies uren aan vage televisie. Ik zit

urenlang in bad, mijn huid rimpelt.

Ik weet niet of ik ooit nog naar huis ga.

Ik weet niet wie ik voor het laatst heb gezien.

Het Arabisch komt terug in strepen verf, in werkwoordsvormen

& in woorden die ik wellicht nooit meer zal gebruiken.

Mijn dagen vervagen in elkaar over & het is niet dat ik bang ben.

Het is alsof ik het van bovenaf zie gebeuren & alsof ik ergens

boven de kamer ben, me afvraag of de rijst aanbrandt.

Ik ben ergens boven en kijk naar mijn pijnen, kijk

naar het nieuws alsof ik het in een boek lees. Ik zoek namen

van mensen op die ik in mijn jeugd kende,

ik bestudeer hun nieuwe & hoekige gezichten,

hun levens ver weg. Mijn grootvaders glimlach korrelig

& mijn krakende spieren proberen het te imiteren.

Ik vraag niet of we elkaar ooit nog gaan zien,

ik vraag niet of hij me wil voorlezen, ik vraag niets

wat me zal doen verlangen. Ik verdoezel het met suiker

& olie, met kookprogramma’s, met slaap.

Ik slaap twaalf uur per nacht & in mijn dromen ontvlucht

ik een oorlog, in mijn dromen raak ik de gezichten van mijn vrienden aan,

we raken elkaar allemaal aan

& zelfs in de droom zijn we bang.