Iryna Vikyrtsjak (1988) studeerde Engelse en Duitse taal- en letterkunde aan de universiteit van Tsjernivtsy, in het westen van Oekraïne. Als dichteres debuteerde zij in 2005 met de bundel ‘Gesprek met een engel’ (Rozmova z angelom). Sindsdien werd haar werk vertaald in het Engels, het Duits, het Pools en het Spaans. Vikyrtsjak geldt vandaag in Oekraïne als de belangrijkste organisator van literaire festivals. In 2016 was ze curator Oekraïnse literatuur bij het Read My World Festival in Amsterdam. Momenteel is ze directeur van de Olga Tokarczuk-stichting.

Iryna Vikyrtsjak

VOOR M.D.

Vertaling: Eric Metz

Zij die jou geleerd heeft te bidden, zal nooit meer wijken van je zij.

Je zult niet dromen, wellicht, van haar die jou geleerd heeft te houden van God en de Wereld.

Wellicht zal jouw huis niet leeg zijn zonder haar, zal de hond niet janken naar de maan.

Niemand zal zwart dragen en de zon zal ‘s ochtends opkomen alsof er niets aan de hand was.

En over een week komt de lente, komen witte lelies, tijgerlelies, hyacinten,

Zelfs de verdroogde perzikenboom, de oude kerspruim, de grijpgrage clematis en de   pioenrozen:

Alles zal groeien en kronkelen, en nog voor mei zal je zien hoe ook de parapluvormige

Dille in bloei staat en kweekgras en onkruid overwoekert, alle niches en open plekken in de schaduw zet.

En wat komt daarna, na mei? Buxus en ook blauweregen zullen onze ruimte vullen,

De stevige vertakkingen van zijn steel duwen stenen opzij. Het belangrijkste is, niet bang te zijn

Dat je een of ander woord in een gebed vergeet of dat je het geschikte, passende woord niet kunt vinden,

Het belangrijkste is dat je vasthoudt aan je ervaringen als kind en verder God en de Wereld bemint. Net als vroeger

Naar de maan te kijken, elk jaar dille te zaaien en de clematis te begieten.

En als in de zomer een vlinder op je natte haren komt zitten om te drinken, of een wolk

Met dauw boven het dak komt hangen, om het even waar je huis is: je zal zeker weten

Wie ze daarheen heeft gebracht.

Ik weet dat je hier bent.

Ik hoorde het geluid: door een toevallige ontmoeting met een metalen knoop

hield de klink van de commode luid en lang een vibrerende sol aan.

Jij bent hier in deze muren, in de lade, de vloer, of de spiegel aan het plafond,

je spartelt als een hulpeloze djinn –

zoals een vogel tegen het raam

of een vis op het ijs –

tegen de structuur van vaste materie.

Zes weken zijn voorbij

en jij bent nog altijd onzichtbaar en onhoorbaar,

aanwezig tussen de opgevouwen kleren in de kast,

tussen de rijen glazen in het dressoir,

die zoals altijd rinkelen

wanneer een vrachtwagen langs het huis rijdt.

Zes weken zijn voorbij, en gisteren

blies een plotse tocht

oude en nieuwe foto’s van tafel,

en voor het eerst was overeenkomst te zien tussen jou en mij.

Ik weet dat je hier bent.

Eerder gepubliceerd in: Tijdschrift voor Slavische Talen, nr. 47, 2008, Amsterdam.