Rashif El Kaoui neemt zijn herinneringen aan een overleden hond als vertrekpunt om dieper na te denken over het einde. Het einde van het leven van de hond, van beschavingen, of van je eigen leven. Het is een onvermijdelijk onderdeel van het bestaan, maar toch kun je het niet zien aankomen. Of toch wel? Het einde draagt altijd iets paradoxaals in zich; het maakt altijd weer plaats voor iets nieuws.