Wat als we ons al die tijd hebben gefocust op de verkeerde technologische doorbraken en we de geschiedenis vanuit een ander perspectief hadden benaderd? Wat als niet de Held met de Speer de hoofdpersoon is van ons narratief, maar de Vrouw met het Mandje, die door de bossen schuifelt om bessen en noten in haar buidel te verzamelen? Ursula le Guin pleit voor een andere benadering van onze geschiedschrijving, waarin niet moordwapens de eerste tekens zijn van menselijke beschaving, maar de carrier bag, ofwel een tas/mand/kom/draagdoek voor het verzamelen van bessen, noten, verhalen en kennis.

Matsutake-paddenstoelen zijn een kostbare Japanse delicatesse die nog met de hand worden verzameld in de bossen van Oregon. Deze paddenstoel is een van de weinige eetbare grondstoffen die glorieus gedijt op ecologisch geruïneerde landschappen, en ons kan inspireren om op een nieuwe manier om te gaan met onze klimaatcrisis. De paddenstoel aan het einde van de wereld is een assemblage aan academisch onderzoek, poëzie, reisverslagen en persoonlijke essays die even gevarieerd en fragmentarisch zijn als de groei van een paddenstoel na een flinke regenbui. Het is een boek dat schimmel zo hard laat schitteren dat je er voor eeuwig anders naar zal kijken.

Theatermaker en ecoseksueel klimaatactivist Nora Ramakers maakte in 2021 de voorstelling ‘I love Nature,’ een theatermonoloog die in verschillende Nederlandse natuurlandschappen werd opgevoerd. In deze voorstelling bouncete actrice Luca Bryssinck onafgebroken op een skippybal terwijl ze haar innige liefde voor de natuur verkondigde. I love Nature is ook verkrijgbaar als theatertekst, en leest als een bijzonder geile liefdesbrief waarin bevochtigde grassprieten, rijpe fruitbomen en ochtenddauw de hoofdrol spelen in 21e -eeuwse liefdevolle porno op de ruïnes van een klimaatramp.

Als fervent vegetariër die meermaals per maand een gesprek voert met mijn oma over waarom ik geen vlees eet, dacht ik alle argumenten voor vegetarisme wel te kennen, tot ik Meat Love las. Husain brengt vlees terug naar de essentie, namelijk naar het idee van een lijk, een ontleed karkas ontdaan van alle schoonheid, tragedie en mythes rondom vlees waar wij onszelf mee voeden. Het boek is geen politiek manifest dat je ervan probeert te overtuigen om geen vlees meer te eten, maar bevraagt onze beeldvorming van vlees, en ook van vegetarisme. Dit boek laat je een waarheid laat zien die ergens al diep in je binnenste schuilde.

Food is het laagst beoordeelde boekje in de Penguin Books essayreeks op Goodreads en dat is ergens best begrijpelijk. Het boek is een onsamenhangende slentergang aan woorden en uitspraken die íets met eten te maken hebben, maar bij elke regel raak je eigenlijk alleen maar meer in de war. Je zou het kunnen lezen als ritmische nonsens die je steeds een stap verder weg trekt van enige vorm van logica, maar juist dat is het plezier van dit boekje. Soms is het gewoon belangrijk om pagina’s vol plotloze zelfbedachte woorden te lezen, om vervolgens de wereld in te kunnen stappen met meer vraagtekens dan antwoorden, vraagtekens die je uiteindelijk het licht zullen laten zien op manieren die voor jou nog compleet onbekend waren.