Hoor zo laat al dat dat alarm afgaat
Laat gaan
Kijk
Door ooglid dicht, ooglid dicht
Waan van zonlicht, mist van rood
Hoofd vol dromig flard
Ruik nachtlijk damp
Vol van duf, maar fijn warm muf
Lik dan dor barstig lip, barstig lip
Gaap groots
Mondrond om long vol lucht vol longlucht
Vind zacht van tast zo slaaptraag lichaam
Door zwaar donslaag, van kou nooit last
Vlijt arm, vlijt hand, vlijt pink
Pulk slaapzand, oorslijm, oorslijm, snotorgaan
Maar
Lig stil
Laat gaan dat apparaat
Daar, voor jij op gaat,
is foutloos onvolmaakt
kijk hoor tast ruik lik
Voor al
van start

als wind om dit afdak raast
wacht dan af

wacht in capuchon
vind omhulling naast mij

vraag of ’t raam dicht is
dicht – maar als ’n zon in opstand

wacht tot zijn waai
zo gul is

dat ’n kind haar bui
inslikt

kom op man
nu opstaan 
spons kop schoon
sop lijf in 
trim schaamhaar 
maak borst kaal 
laat baard staan 
ruik ruimschoots 
aanraakbaar 
schrob mond
tot maximaal
tongbaar
mooi pak aan 
oog dansbaar 
schuif ring af
laat vrouw thuis

Ik graaf tornado’s in
Wacht op wind waar ik
op kan staan nooit druk
op luchtpijp ik
 
bid tot wat mij ongrijpbaar maakt
Stroming door lichaam maakt
zacht wij zijn noch lidwoord
noch zinstructuur in macrokosmos
Wij zijn microauditoria ik
 
galm door massa’s goud
stoot op drift wat mij
windrichtingloos maakt zo
dwaal ik af van wat ik
aanschouw als cruciaal drukpunt
op rug op kalkbassin
 
van ons lichaam ik graaf
in mijn hoofd plaats om troost
maar zinloos is ook
want wind in mijn hippocampus
want ook tornado’s in mijn maag
 
want altijd fantoompijn
in wat licht zou zijn

Al vindt mijn vrouw mij soms maar raar,
nooit schopt zij mij, nooit slaat zij mij.
Zij houdt van mij, zij laat mij vrij.
Wat vind ik dat toch naar.
 
Al mors ik op haar avondjurk,
nooit pakt zij dolk of worgingsdraad,
noch pakt zij ‘t zandstraalapparaat
als ik onmatig snurk.
 
ik snak naar pijn, als masochist
bruut gaat zij aan mijn droom voorbij
nooit slaat zij, knijpt zij, schopt zij mij
Niks gunt zij mij. Sadist.

zij schudt haar hoofd
vol haar van goud
voldaan draagt zij
haar tooi van hout

haar lach maakt al
wat hard is zacht
haar lijf schijnt zon
zij straalt van kracht

haar tong is warm
mijn hand strijkt kalm
zij likt mijn huid
mijn hand, mijn palm

zij kwijlt op mij
ik aai haar rug
mijn arm raakt vast
zij draait zich vlug

zij danst wat rond
zij schudt haar kont
ik hou van haar
mijn zon, mijn hond

Van draad omringd in plastic, van stroom naar volt naar watt, naar bol glas aan via
druk van mijn hand
Lichtbron door druk op knop, krul in glas brandt

Switcht uit naar kil zwart
Dat jij zichtbaar oplaadt rondstapt dauwtrapt van zonsopgang tot dagstart

Nacht, slaap zacht

Wat krast dat blad raar langs 
dat raam
dacht Hans 

Maar ach

Raaf gaat vaak ‘s nachts 
van tak 
naar tak 
Dat krast dan

Ik zocht wat.
Ik zocht lang.

Ik had zo’n laat
Saai, warrig tijdstip
Op mijn klok staan

Avond was al dol aan ’t slaan.
Wolk ving wat licht

Ik dacht
Is dit al ik mag zijn?
Loop of wacht ik?

Wat als ik stil sta?
Krijg ik
Dan antwoord?

Ik klop
Klop
Klop
Maar niks.

Wolk daalt
Avond gaat al van blauw naar zwart
Toch, mijn Hoop in hand
Valt, Raakt
Grond hard.

Stil, zacht.
Loop ik door
Stop ik, mijn wacht

Zacht licht schijnt door ’t raam,
mijn lamp blijft voorlopig onnodig.
Kalm licht raakt mijn kast, mijn bank, mijn muur.
Al wat mooi is, blinkt, glimt, gloort.
Briljant glas vraagt om ’n oorzaak voor dit voorval.
Chromatisch of diffuus licht?
Onwaarschijnlijk of ordinair?
Was ’t Young zijn inzicht, of toch Malus?
Ik snap noch wat, noch waarom.
Maar dat maakt zowat niks uit.
Zacht licht schijnt door mijn raam,
mijn lamp blijft voorlopig onnodig.