In haar memoir Beladen huis beschrijft socioloog, emeritus hoogleraar en schrijver Christien Brinkgreve een steeds terugkerende droom die ze had na het overlijden van haar man. Ze zit in een trein met tassen en koffers en wil uitstappen bij het volgende station, alleen lukt dat niet. Ze krijgt de kleren en papieren niet op tijd in de koffers, alles puilt eruit, de koffer springt open, het hengsel breekt af, er zijn nieuwe dingen die in de koffer moeten, en dan gaat de trein weer verder. ‘Het desolate en beangstigende gevoel van de voortdenderende trein waar ik niet uit kan blijft hangen.’ 

Beladen huis is een rouwmemoir, maar wel eentje waarin ook bloedeerlijk wordt teruggeblikt op een lang huwelijk. Het boek is een rauw en doorwrocht relaas van een rouwende vrouw die zowel met verwondering als een analytische blik terugkijkt naar een huwelijk waarin van alles bleek scheefgegroeid. Die steeds terugkerende droom gaf geen verklaring waarom Brinkgreve in dat huwelijk bleef, maar bevat wel, schrijft ze, ‘het overweldigende gevoel van niet weg kunnen’. De droom kwam uiteindelijk het dichtst bij een situatie die 'onverdraaglijk voor je is, waar je uit wil vluchten maar waaruit je niet kunt ontsnappen’. Waarom, waarom toch, bleef ze? Maar ook: hoe hield ze het al die tijd vol?

De 75-jarige Brinkgreve raakte met beide vragen en daaropvolgende zoektocht naar antwoorden over liefde, werk, moederschap en oude genderpatronen veel gevoelige snaren: Beladen huis bereikte de hoogste positie in de bestsellerlijst en inmiddels zijn er ruim dertigduizend exemplaren van verkocht. Getuige alle podcasts, debatavonden en lezingen over het boek, zoals ook de ILFU Book Club op 8 mei aanstaande, raken we er nog lang niet over uitgepraat.

In aanloop naar die avond alvast een aantal kwesties om over na te denken: waar komt die overtuiging toch vandaan, dat we in relaties voor de ander moeten blijven zorgen, ook als die onderworpenheid de grenzen van onze eigen autonomie en zelfzorg overschrijdt? En: vanaf welk moment wordt het ongezond en zelfs onrechtvaardig om onze eigen behoeften ondergeschikt te maken aan de noden van een geliefde?