Er is geen tijd meer
talm niet langer in de schoot van je moeder, mijn zoontje
kom, haast je, niet omdat ik naar je verlang
maar omdat de oorlog razend rondwaart en ik bang ben
dat jij je land niet zult zien, hoezeer ik je dat toewens.

Je land is geen grond of een zee
die voorspelde wie van ons er in leeft en stierf
het is immers jouw volk
kom, leer het kennen voordat de bommen
het verminken en ik de resten moet verzamelen
om jou te laten weten dat zij die verdwenen
mooi en onschuldig waren.
En dat zij kinderen hadden zoals jij
die ze bij elke aanval lieten ontsnappen
uit de koelruimtes van de doden
om ze als wezen neer te zetten op het reddings-koord.

Als je te laat komt, zal je me niet geloven
en denken dat het een land is zonder volk
en wij hier helemaal niet geweest zijn.
We zijn twee maal verbannen en daarna vijf en zeventig jaar
in opstand gekomen tegen ons lot
toen alle geluk ons werd afgenomen
en de hoop de kop ingedrukt.

Ik weet dat de last en het verdriet te zwaar voor je zijn
vergeef me, want zoals een gazelle bij de bevalling
ben ik bang voor de jakhals
die in hinderlaag achter de waterbak ligt
kom daarom snel en ren weg, zo ver als je kan
dan word ik niet door berouw verscheurd.

Gisteren werd ik door wanhoop gekweld
ik zei: hou op, is dit iets voor mijn kleintje
kind van een zuchtje wind
heeft hij iets te maken met deze orkaan?
Maar vandaag kwam ik terug
gedwongen door weer een breekpunt van nieuws:
‘het ziekenhuis van de Baptisten in Gaza gebombardeerd’
tussen de 500 slachtoffers was een kind
dat riep naar zijn broer met half weggeblazen hoofd
en open ogen:-broertje! kun je me zien?
Die zag hem niet, net zo min als de bezeten wereld
zij veroordeelde twee uur lang en viel daarna in slaap
om hem en zijn broer te vergeten.

Wat kan ik nu tegen je zeggen?
Catastrofe en ramp zijn zusters die beiden hongerig
en vol waanzin, me overvallen tot mijn mond trilt
en alle mogelijke woorden voor ‘kadaver’ laat vallen.
In tijden van oorlog vertrouwt niemand op welke dichter dan ook
want hij is traag als een schildpad
die tevergeefs probeert om de massamoord
die rent als een haas, bij te houden.
De schildpad kruipt
en de haas springt van misdaad naar misdaad
tot aan de Roomse kerk, nu gebombardeerd
voor de ogen van god, rechtstreeks uit de moskee
die in het heiligdom van de bevrijder geraakt
met de grond gelijk werd gemaakt.

Waar is de bevrijder als onze vader in de hemel
in feite het vliegtuig is, hij alleen zonder metgezel
behalve diegene aan boord die ons kwam bombarderen
terwijl alleen maar onze onderwerping getroffen werd.
Op het kruis nu, mijn jongen
vanaf nu krijgen alle profeten de ruimte
en god weet alles
maar jij en anderen, net als jij onschuldig en ongeboren
weten het nog niet.