Ik ontdekte de muziek van Mac Miller pas na zijn vroegtijdige dood in 2018. De clickbait-artikels op Amerikaanse tabloitswebsites en de vele foto’s van hem en Ariana Grande, maakten me nieuwsgierig naar de 26-jarige rapper uit Pittsburgh en zijn muziek. '2009' op zijn laatste album Swimming (2018) veroverde met haar kwetsbaarheid al snel een plek in Alternative hiphop from Sad Boys, mijn playlist vol gedeprimeerde rappers. In de grove, eerlijke teksten van Notorious BIG, Isaiah Rashad en Kid Cudi, zocht ik wat ik miste bij mijn studie Filosofie.

 '2009' is niet het populairste nummer op het album, maar wel het meest introspectieve. Het opent met een sprookjesachtig strijkkwartet dat vervolgens plaats maakt voor een simpele begeleiding van piano, bas en drums. Mac Miller begint met een paar kuchjes, schoorvoetend doet hij zijn verhaal, alsof hij zich een beetje schaamt. Maar schaamte is niet nodig; hij hoeft niet meer te liegen, hij kan ademen en zijn vriendin huilt niet meer.

Miller geeft geen reden voor zijn verandering. Wat er in het jaar 2009 precies gebeurde, maakt niet uit. Hij stelt niet meer de vraag waarom. Hij heeft genoeg meegemaakt. Zijn lispende stem met nonchalante toon is hoopvol over de toekomst. In het eerste couplet zet Miller de gevreesde deur op een kier:

De muziek waarmee Mac Miller doorbrak bij het grote publiek was frat rap, energieke nummers met teksten over feesten, blowen en vrouwen versieren. Hits voor je eindexamenschoolfeest en eerste bierpongavond. Achter die oppervlakkigheid school een man vol worsteling en donkere gedachtes. De verantwoordelijkheid voor zijn depressies legt Mac Miller bij zichzelf. Hij had een makkelijker leven kunnen kiezen, zonder de constante druk van de muziekindustrie en op de loer liggende verslavingen, maar hij gaat door met vallen en opstaan en is niet van plan als eerste het feest te verlaten. Geheeld en gegroeid is Mac Miller blij en dankbaar voor waar hij is gekomen.

Veelvuldig komen de thema’s sterfelijkheid en (zelf)acceptatie terug op Swimming. Mac Miller koppelt de twee aan elkaar; zelfacceptatie is zijn middel om met sterfelijkheid om te gaan, en dankzij die zelfacceptatie is hij klaar om te sterven. De aanvaarding van het dagelijks leven met haar teleurstellingen en problemen, doet denken aan de ethiek van de Stoïcijnen. We hebben geen invloed op de gebeurtenissen die ons overkomen, maar wel hoe we ermee omgaan. Dit klinkt zwaarder dan hoe Mac Miller het brengt. In zijn voordracht is geen spijt, nostalgie of pretentie te bespeuren, er zit zelfs iets kwajongensachtigs in. Hij is geen Seneca of Marcus Aurelius, maar gewoon die jongen met dat petje en die slaperige oogopslag, slechts een tikje wijzer. Zijn plotse overlijden, een maand na het verschijnen van Swimming, geeft het opgewekte momento mori van '2009' een tragisch randje.

In het laatste couplet gaat Mac Miller in op de relatie met de ander. Hij draagt zichzelf, maar zijn armen zijn groot genoeg. Hij neemt het voortouw, voor zichzelf en de luisteraar. Met zijn tweeën maken ze er het beste van. In dit deel, die gevoelig verkondigde belofte die hij uitspreekt als een vanzelfsprekendheid, bereikt Mac Miller wat ik niet vond in de collegereeks Metafysica. Vertroosting.