De bruid droeg tranen

Een soundtrack voor een begrafenis en een bruiloft ineen. Dat is 'November Rain' van Guns N' Roses, gezongen en geschreven door Axl Rose. Oudejaarsavond 1992, ik zat in een rode satijnen pyjama op de grond voor de televisie. Had aan mijn ouders voor mijn verjaardag een satijnen pyjama gevraagd en een zijden kussensloop, omdat ik dat gelezen had in een boek over rijke kinderen. En toen kwam zij mijn leven binnenschrijden, de bruid in de 'November Rain'-video.

De bruid was Stephanie Seymour, de toenmalige vriendin van Axl Rose. Hij had met zijn band Guns N' Roses het gigantisch succesvolle debuut Appetite for destruction uitgebracht maar de ballade 'November Rain' bewaard voor zijn tweede album Use your illusion. De bijbehorende videoclip kostte 1.25 miljoen. Het moest een mini-opera worden, een therapeutische droom die Axl zou bevrijden van zijn angsten en vrouwenhaat. 

Later werd Axl de dinosaurus van de stadionrock genoemd, de laatste megalomane popster voordat Nirvana met hun grunge sound concerten terugbracht tot levensangst. Misschien was de negen minuten durende ballad 'November Rain' een stuiptrekking. Wist Axl dat hij aan het uitsterven was?

(Tekst gaat verder onder de video.)

Toch wilde ik die bruid zijn. Nee, ik wilde dat ze op mij toeliep terwijl ik haar opwachtte aan het altaar. Was ik maar Axl Rose met zijn lange haar. Ik voelde dat hij een zijden kussensloop had en aan de drugs was omdat hij ’s nachts niet kon slapen. Daarom schrok hij badend van het zweet wakker, dromend van Stephanie. Ik wilde niets liever dan zo van iemand houden dat je er bijna aan stierf. Niet veel later las ik Blauwe maandagen van Arnon Grunberg en schreef in mijn dagboek: ‘Het probleem is niet dat ze niet van jou houden, maar dat je niet van hen kunt houden. Niet zoals ze willen, niet genoeg.’

Gitarist Slash is het wegloopschaap dat de bruiloft vroegtijdig verlaat omdat hij al weet wat er gaat gebeuren met al die liefde. Midden in de woestijn speelde hij wijdbeens een van de ziekste gitaarsolo’s allertijden. Dit is geen liefdeslied. Of zoals Slash later zei: it was the sound of our band breaking up.’ Wanneer Axl en Stephanie de kerk uitgaan en in een klaarstaande open auto stappen lacht ze verdrietig, alsof de Mona Lisa beseft dat ze een fout heeft gemaakt. 

Natuurlijk valt hun receptie in het water vanwege een onverwachte stortbui. Om te schuilen voor de regen duikt een gast dwars door de bruidstaart heen, glazen rode wijn kukelen om, kapsels smelten, maar iedereen lacht, iedereen is gelukkig, jong, knap. De grunge van Nirvana is nog niet doorgebroken in de mainstream, huwelijksfeesten voor vijfhonderd gasten in gigantische kerken zijn nog betaalbaar, de opgenaaide pareltjes op Axl’s piratenjas glanzen. Zijn vriendin in de videoclip en in het echte leven houdt nog van hem. Zegt in interviews dat ze echt nooit ruzie hebben, niet verbaal of fysiek. 

Slash klimt met gitaar en al op de piano en zijn snaren beginnen dreigend te gieren terwijl Axl krijst. Plotseling ligt de bruid in een kist in de kerk waar ze getrouwd is. Volgens Without you van Del James, het korte verhaal waarop 'November Rain' gebaseerd is, heeft ze zich door hoofd geschoten en zit haar bruidegom zich nog jarenlang af te trekken op haar foto’s, zijn handen nat van de champagne. Dat wist ik allemaal niet als kind en ik vroeg me ook niet af waaraan de bruid gestorven was. Het was 1992, op het Jeugdjournaal was het oorlog in Sarajevo. Mensen gingen zomaar dood, waarom moesten videoclips dan met plausibele verklaringen komen? 

Axl Rose noemde het schrijven van powerballads een manier om zijn demonen te bezweren: ‘You have a choice, man. You can grow or die, you know? And it’s like, that’s what we have to do. We have to do it. We have to grow.’ Na hun break-up vertelde Stephanie dat hij haar van de trap had geschopt en klaagde Axl haar aan voor misbruik. In de clip wordt haar kist naar het graf gedragen en gooit ze tegelijkertijd lachend haar trouwboeket over haar schouder. Het boeket landt op de kist. Alle kleur druipt weg, bevroren in de tijd, een verregende trouwerij. My first crush, een kleine dans met de dood.