We hadden er eigenlijk al geen rekening meer mee gehouden; Campert was onsterfelijk. Ik herinner me zijn laatste optreden nog goed, in 2014, op De Nacht van de Poëzie. Hij wou eigenlijk niet meer optreden, maar ik schreef hem een briefje dat dat toch nog één keer moest, op De Nacht, waar hij al zo vaak had gestaan en waar we hem nog eenmaal in volle glorie wilden horen.

Hij kwam. Ik ging hem ophalen in de parkeergarage van TivoliVredenburg, waar hij de auto uit werd geholpen door Deborah, zijn vrouw. We liepen op het trage tikken van Remco's wandelstok door de troosteloze garage naar de artiesteningang, toen hij plots stil stond. Ik vermoedde om op adem te komen, maar het ging hem om iets anders. 'Wie zijn dat,' vroeg hij, wijzend naar een groepje Argentijnen dat zich gehuld in een flinke wolk rook rond een betonnen pilaar had verschanst. 'Dat is het tango-orkest dat straks gaat optreden, Remco.' Hij schuifelde erop af en haalde een pakje Marlboro tevoorschijn. 'Dat mag daarbinnen vast niet,' stelde hij vast. 'Het machtige inhaleren.' Hij gaf een knikje van verstandhouding naar de Argentijnse mederokers en stak een sigaret op.

De dichter F. Starik, ook zéér van het machtige inhaleren, kreeg het gezelschap in het vizier en voegde zich erbij. Hij omhelsde Remco, waarna zij elkaar complimenteerden met hun schoeisel. De een droeg felgroene schoenen van slangenleer, de ander een paar opvallende blue suède shoes. 'Dis is ze Greatest Poet of ze Netherlands,' sprak Starik met een opzettelijk dik aangezet polderaccent. Remco grinnikte wat ongemakkelijk en nam vervolgens de uitgestoken handen van de Argentijnen in ontvangst die zich één voor één vol ontzag en eerbied op de grote dichter stortten. 'We will make a picture of our shoes to take home wiz you,' zei Starik. 'Becoz we always perform together wiz shoes in ze colors of ze Brazilian flag.' De toelichting dat het gezelschap Argentijns was en geen groen-blauwe vlag had, deerde niet. De foto werd gemaakt.

Na het machtige inhaleren schuifelden we verder richting de artiestenfoyer. 'Eigenlijk zou ik het liefst bij die Argentijnen zijn gebleven,' zei Remco. 'Met z'n allen spelen in een tango-orkest, elke dag dezelfde deuntjes en dan tussendoor een beetje roken en drinken. Ik speel elke dag scrabble.'
'Maar je rookt en drinkt er toch wel voldoende bij?' informeerde Starik.
'Zeker,' zei Remco. 'Ik doe het eigenlijk alleen om tussen het roken en drinken door iets te doen te hebben.'
'Is dat niet waarom we gedichten schrijven?' vroeg Starik.
'Ja,' zei Remco. 'Ik ben bang van wel.'