Een licht boek over een gitzwarte geschiedenis: Het meisje met de zaadjes in het haar vertelt ons over ons slavernijverleden. We volgen Yaa, een meisje dat met haar familie op de beste plek op aarde woont, waar haar moeder haar haren vlecht en verhalen vertelt over de Ashanti-krijgers. De kleurrijke illustraties van Lisa van Winsen tonen een vrolijk tafereel, ‘soms, heel soms past alles perfect in elkaar’ vertelt Yaa. Tot de boze, onbekende mensen komen. Ze nemen Yaa en haar familie mee naar een ver onbekend land, waar ze moeten werken. Tot slaaf gemaakten namen in het geheim van alles mee om ‘thuis’ vast te houden – zo verstopten ze zaadjes van hun gewassen in hun gevlochten haren. Dat maakt dat dit boek niet alleen over de lelijkste kanten van onze geschiedenis gaat, maar ook over de veerkracht van de mens en de waarde van vrijheid. Dit boek zal bij zijn lezers een zaadje planten. (En, wellicht het raarste dat ooit in een boekbeschrijving is gezegd, maar: het ruikt ook nog eens heel lekker. Naar prentenboek. Naar vers gedrukte pagina’s.)

Een ingewikkelde band met haar moeder en een afwezige vader zorgen ervoor dat Mot uithuizig is, en op zoek naar avontuur. Dat zoeken doet ze met een magneet aan een touwtje, waarmee ze een oude maar puntgave duikboot opvist, en terechtkomt in een community die door Rooseboom zo warm is omgeschreven, dat je hoopt dat de plek ook in het echt bestaat. Een duikbotendorpje, met overal lichtjes, mensen die pannenkoeken bakken, vlammenwerpers, acrobaten en een plek waar het voor elk kind belangrijke credo geldt: iedereen mag zijn wie die wil zijn. Mot wil er nooit meer weg, maar het dorpje dreigt te worden gesloopt, door machtige politici, vergelijkbaar met de mannen die, ook vandaag de dag, met dezelfde gretigheid, het wereldtoneel domineren. Mot en de Metaalvissers bevat een pijnlijk accuraat, actueel politiek tintje voor wie de link legt, maar is ook een vertelling om, al (voor)lezend, bij weg te dromen. Want, wonen en varen in een duikboot – wie wil dat nou niet?

Geen kinderboekenlijstje is compleet zonder Annet Schaap, die wereldwijd doorbrak met Lampje (2017), en dit jaar met Krekel op de proppen kwam – en haar schare lezers niet teleurstelde. Dit verhaal gaat over een meisje dat, gekleed in vodden, in de ruige zeevaarderswereld haar vijf broers zoekt. ‘Verdronken op zee’, zegt haar vader over de jongens, maar Eliza weet het zo net nog niet. Toegegeven: Schaap schreef loodzware kost, maar wel prachtige kost, met ook een boel luchtigheid erin, mede mogelijk gemaakt door zwierig taalgebruik, vermakelijke dialogen, subtiele grapjes en eigenzinnige personages die je zonder twijfel al gaat missen zodra de laatste pagina gelezen is.

Met de tekeningen van illustrator Hedy Tjin voelt het alsof je door een museum wandelt en met de teksten van Gerson Main is het alsof je echt tegenover een kind zit dat vertelt. Over opa. Die in een ‘heel groot huis met allemaal andere opa’s en oma’s’ woont. ‘Hij doet alsof hij een opa is. Maar ik weet wel beter. Hij is stiekem nog veel meer.’ Het kleinkind voert de lezers mee langs de avonturen die opa, in zijn hoofd, beleefd, in een heel mooi land, op verre zeeën, en op eilanden met zachtroze zand. Een boek over de innige band tussen opa en kleinkind, die laat zien dat er niet veel woorden nodig zijn om lief te hebben – slechts een beetje fantasie. Dat opa in een bejaardentehuis zit, en dat het helemaal niet zo goed gaat met opa (voor veel jonge lezers vroeg of laat herkenbaar), lezen we slechts tussen de regels door. Het schrijversprincipe show, don’t tell wordt hier vol verve uitgevoerd. Maar wat wil je ook, met zulke prachtprenten erbij.