Zaterdag: deze kamer en deze kat zijn voor elkaar gemaakt. De muren staan in perfecte verhouding tot elkaar om het gemiauw tot in het oneindige te doen weerklinken, tot Miep gezegend is met een stem als een operazanger en ik met een bonzende oor- en hoofdpijn, niet in het minst door de gewaarwording dat ik zelf gewillig bijgedragen heb aan dit akoestisch wonder, door de plaatsing en materialen van mijn meubels, het wegdoen van het vloerkleed (wegens vlooien, wederom Miep) en het openen van de deur waardoor ze binnenkwam. Nu rest mij niets dan de handen tegen de oren te drukken in de echokamer van mijn jankende levenskeuzes. Ze 

willen iets van me; ze willen dat ik iemand ben, dat ik een mens ben in een wereld, ze willen dat ik dat wil, en ik ga akkoord, niet eens schoorvoetend, ik ga gretig akkoord want zo is het ook – ik  wil ook iemand zijn, ik bijt me vast en wentel me in wat ik belangrijk vind, ik weet zo langzamerhand niet hoe dat nog van me los te schudden, de restjes ervan uit mijn holle kiezen te peuteren, ik oefen tot ik een mens ben, ik oefen tot ik een mens ben in een wereld, mezelf een naam weet te geven, in woorden te vatten, tot ik alles zie en zie hoe alles de opmaat was naar dit moment: in middeleeuwse zitlighouding – want minder bloedtoevoer naar het pijnlijke oor, zegt het internet 

(bij een middenoorontsteking ontstaat er 
druk op het trommelvlies, dat kan veel pijn doen, het 
kan scheuren, er kan dan vocht uit het oor komen (loopoor) of 
bloed, dat kan geen kwaad, de afscheiding heeft een 
onaangename geur, er kan ook sprake zijn van duizeligheid 
of tijdelijk gehoorverlies, de klachten worden 
doorgaans erger als het oor laag ligt) 

wanneer ik oorontsteking intyp – proberen te slapen. 
En niet alleen dat, maar erger: er niet in slagen. 

Plotseling weet ik de waarheid: het is (niet) erg, en het verschil ( ) is onbelangrijk. De nacht vangt me in de kooi van mijn eigen lichaam; binnenin mijn oor vindt iets plaats wat  klinkt als een landverschuiving. Ik voel stukken van mezelf richting de uitgang kantelen. Er schuurt iets over de bodem van de grot. Ik kerm. Misschien is dit een ander mens, dat ik nu aan  het worden ben, te beginnen bij het rechteroor, een ander mens in een andere wereld – dat weet niemand, want het is niemand ooit gelukt, zover bekend. 

Maandagavond: ik geef een lawaaiige workshop over experimentele muziek waarmee ik had gehoopt uit deze waas te raken, maar hij trekt me er alleen maar dieper in (waarschijnlijk door totaal gebrek aan voorbereiding). Ik geef zo min mogelijk voorbeelden, beantwoord geen vragen. Iemand vraagt me waarom, maar ook daarop geef ik geen antwoord. Ik heb niets om me achter te verschuilen, maar doe alsof ik niets nodig heb. Misschien omdat ik vannacht iemand anders ben geworden. Misschien omdat ik met dat nieuwe, pijnlijk gekantelde oor niet echt versta wat ze me vragen. 
Het is duidelijk dat men meer van me verwachtte, maar ik krijg wel gewoon betaald, waar ik opgelucht om ben, want verder lig ik alleen alsmaar in bed te wachten tot mijn wezen zich weer voegt naar wie ik dacht te zijn. (Daar koop je geen poezenbrokjes voor.) 

Die nacht slaap ik weer niet: oorpijn overstemd door schaamte. Toen ik nog studeerde herkauwde mijn schoolprogramma allerhande artistiek-psychologische methoden voor me, nu moet ik dat  zelf doen. Kan ik absoluut weten dat het gedachtepatroon waaruit mijn schaamte voortkomt  waar is? Ik heb zo weinig zin in de rest van de uit mijn hoofd geleerde vragenlijst dat ik stellig ja antwoord. Ik kan absoluut weten dat het waar is. 

Terwijl ik dit schrijf, stroomt er uit mijn rechteroor iets naar buiten dat alle woorden vuilmaakt die ik eraan besteed. Op aanraden van mijn moeder aan de telefoon heb ik het gedempt met een zakje droge kamillethee. Alle bewonderenswaardige mensen die ik vannacht had willen worden zijn weggebleven; op mijn kussen vind ik enkel dingen waarover ik niet wil schrijven. Een vriendin zegt: mijn hond kreeg ook kamille op zijn oog toen dat ontstoken was. Ik kon dan wel geen ander mens worden, maar misschien nog een soort hond, als ik mijn best doe. Het zal wel helpen, tenminste zal het helpen dat ik erin geloof. 

(ergens in geloven ≥ absoluut weten dat het waar is (?)) 

Dinsdag, vroeg in de middag: ik spreek af met een tekenaar die ik al lange tijd zijdelings ken. Over de aard van de afspraak vermoed ik een verschil in mening (ik zoek een tekening, hij menselijke  liefde). Hij weet geloof ik niet dat ik me niet zo vaak voor jongens interesseer, maar wel dat een  van de keren dat dat voorkwam we vier jaar samenbleven, en zegt met kleffe ogen dat ik eruitzie alsof ik nooit lelijke dingen over mensen denk. Ik vertel hem dat ik sinds kort een soort hond geworden ben en vraag of hij vaker dit soort dingen tegen honden zegt; ook dat het waarschijnlijk het beste is dat hij, voor zijn eigen veiligheid, zijn goedbedoelde objectificaties voortaan bij zich  houdt. 

Of is dat slechts waar ik van droom? Eindelijk slaap ik. Als ik wakker word is het opnieuw dinsdag, een nieuwe dinsdag.