Momenteel schrijf ik regelmatig over het alledaagse leven met kleine kinderen. Toen we kinderen kregen, voerden slaap- en tijdgebrek de boventoon. Het enige wat ik nog kon schrijven was poëzie: daarmee kan ik vlot en beknopt een gedachte of situatie schetsen, en later uitwerken.

Toen ik voor het eerst hoorde over het concept ‘babymoon’, moest ik wel gniffelen… Ik schrijf vaak over alledaagse dingen om waardevolle momenten te onthouden. Of om de alledaagse momenten waardevol te maken. Om ogenschijnlijk gewone momenten te verlengen of uit te vergroten.

Nee, eigenlijk niet! Al is de eerste alinea van het boek wel poëtisch te noemen. Hierin slachten mijn oudoom en -tante een duif in hun keuken: ‘Ze ontdoet het naakte lijf van de pootjes, hakt de snavel eraf en schilt het laatste stukje snavel van de kop. Ze masseert de nog nauwelijks verteerde bonen vanuit de maag naar boven. De bonen die hij elke avond door de snavel duwde terwijl hij de vleugels stevig vasthield. Dezelfde soort bonen die wij als ontbijt eten.’ Verder maakte ik vooral journalistieke aantekeningen tijdens mijn reis naar Egypte en bij de desk research.

Ik zou alle gedichten rondom opgroeien met kleine kinderen wel willen bundelen. Verder werk ik nu vooral aan mijn tweede boek bij Thomas Rap, met de werktitel Wat geef je ze mee?. Hoe en waarom zou je kinderen religieuze tradities meegeven? Hierin beschrijf ik mijn eigen zoektocht, geef ik andere ouders het woord en ga ik met religieuze leiders in gesprek, in ieder geval vanuit de joods-christelijke traditie. Op feestjes of op kantoor merk ik dat dit onderwerp heel wat losmaakt. Het roept onmiddellijk de vraag op naar je eigen wortels en de waarden die je, bewust of onbewust, hebt meegekregen. En hoe je je verhoudt tot wat of wie je om je heen ziet, in je directe omgeving of in de media.