Lockdown throwback: ondanks dat alles verandert, beleeft Maartje Smits niets, dicht ze

Drie jaar geleden werd een 'intelligente lockdown' afgekondigd. We zoomden onze ogen vierkant, hamsterden wc-papier en blikvoer, ontvingen visite of dates in het park. Deze week publiceert ilfu.com een serie throwback-verhalen uit die periode online, om de balans op te maken: wat is er overgebleven van onze voornemens uit die tijd? Is dit nu het nieuwe normaal of zijn we weer vervallen in oude gewoonten?

De lockdown bezorgde Maartje Smits een beklemmend gevoel. Alles in de wereld veranderde, maar in haar huis leek de tijd haast stil te staan. Ze verliest zichzelf, is thuis met haar kinderen en is daardoor 'haast alleen/mijn kinderen.' Haar bureau is tegelijk verschoontafel, bieb en klaslokaal. Het liefst zou ze zelf weer kind zijn, maar voor kinderen moet ze nu juist zorgen.

Word ILFU Member en steun onze schrijvers en verhalen

Vertel me meer

Je kunt dit gedicht lezen en beluisteren. Klik op de video om Maartje Smits haar gedicht Strijklicht te horen en zien voordragen, en/of lees de tekst daaronder.

Beluister Maartje Smits' voordracht van haar gedicht 'Strijklicht'. De Engelse vertaling is gemaakt door Michele Hutchison

strijklicht

in bed is een dag met de kennis van nu
amper te onderscheiden van een dag
ik beleef niets en alles verandert

voor het eerst rolt de baby om en door het valraam
struikelen strijklichtprotesten flitsers geen files
de buurman heeft zijn radio aan de straat gezet

buiten is niet bij te houden
fanatiek beoefen ik kloofpreventie
warm pure wolvet tussen m’n vingertoppen
babydutjes scrollen door het nieuws
ik smeer handtekeningen voor en tegen afstand
petities die tepelhoven laten glinsteren
tot niemand ze meer ziet

er schijnt zich iets groots te ontvouwen
onder het knisperend matras voel ik de aarde
schudden in haar planetaire mixer
die klomp gistende klei rond de kneedhaken
ze keren me kiepen me
bovenop de losse huid
die daar al lag

thuis met de kinderen
ben ik haast alleen
mijn kinderen
een kraambed op klossen
ze worden maar niet opgehaald
als ze spelen sneak ik naar de wc
plas met een gietertje
droom van quarantaine
twee weken alleen mijn lijf
en een BOA voor de deur

het verlof loopt stilletjes weg
verdeelt kamers en kinderen
in de pauze ren ik naar boven
bekkenbodemoefeningen achter het bureau:
     neem een denkbeeldige rozijn op klap lap
     top open lift 1,2,3 hoogtepunt vasthouden
     start je vergadering geef dit moment een titel
     krab de sticker van het oog en oreer

het lukt me maar niet iets over te brengen
14 gemute kinderen kijken me glazig aan

waarschijnlijk leid ik al jaren een geminimaliseerd bestaan
niets meer dan gekrabbel onder hun tabbladen

het enige meetbare effect: de vetjes van mijn dochter
die ik aanleg als mijn borsten buiten beeld zijn

hij kantoor ik de leefruimtes
sinds de crisis speel ik vadertje en moedertje
de verschoontafel mijn bureau bieb klaslokaal
we zijn vastgeroest in een oeroud kinderlied
werk en hydrofielen hangen zij aan zij
ze drogen en ik was was was