Annie Ernaux - De Jaren
Niets zo afgezaagd als schrijven over je eigen leven. Annie Ernaux vond echter een vorm om het genre van de memoire toch weer boeiend, misschien zelfs sexy te maken. Ze kreeg er dit jaar de Nobelprijs voor. Ik was verbluft door De Jaren, haar magnum opus: ruim tweehonderd pagina’s fragmentarische en uiterst persoonlijke herinneringen en ervaringen die toch verband blijken te houden met het grote wereldgebeuren. Onwillekeurig roept elk van haar fragmenten een herinnering van jezelf op en blijkt dat ogenschijnlijk zo particuliere leven ook over jou te gaan.
Micha Wertheim - Voor heel even
Een voorstelling die voelt als een roman. Dat is vaag. Ik bedoel: je zou gezeten in je theaterstoel geregeld terug willen bladeren omdat er bij Wertheim voortdurend gespiegeld, binnenste buiten gekeerd en teruggegrepen wordt, op grapjes, op thema’s, op eerdere voorstellingen. Bovendien is de gehele show een grote lofzang op de fictie: wat zijn de grenzen van de verbeelding en zou die niet eigenlijk grenzeloos moeten zijn? Trefzeker en soms flauwe (woord)grappen in de beste cabarettraditie gecombineerd met de literaire fantasie van Borges’ Ficciones. Gaandeweg de voorstelling blijk je in één grote mindfuck verzeild, met een oogstrelend mooi en spectaculair slotakkoord.
Maria McKee - La Vita Nuova
Eigenlijk is deze plaat een bekentenisroman in 14 popnummers over een coming out op je 55ste, het einde van een lang, kinderloos gebleven huwelijk en de belofte van een nieuw leven. Bombastisch georkestreerde nummers in een merkwaardig, door McKee zelf gesmeed muzikaal idioom met invloeden uit de cowpunk, countryrock en de oeuvres van Bowie en Sondheim. Net als bij Dantes dichtbundel voor Beatrice, waarnaar het album is vernoemd, gaat er bij herluistering steeds een nieuwe laag open. 'Centerpiece' van het album is het nummer Courage, waarin McKee haar eigen Beatrice opvoert. Het album eindigt met een klein en klunzig op alleen een gitaar gespeeld liefdesliedje voor haar ex-man (‘However worn’). Schitterend.