"De veertiende-eeuwse tekst van de Limborch is berijmd. In die dagen was het gebruikelijk dat de ridderroman in delen publiekelijk werd voorgedragen. Biesheuvel biedt ons een leesversie en heeft daarbij, naar wij menen geheel terecht, gekozen voor een prozavertaling. Veel meer dan de uiterst zakelijke Albert Verweij, die in 1937 ook een prozavertaling van de Limborch maakte, presenteert Biesheuvel ons de geuren en kleuren, de schavuitenstreken en het wapengekletter, de schurken en monsters die bij het genre horen: ‘Zijn naam was Polifemus, en de duivel moet hem eigenhandig daar gebracht hebben! […] Benen zo dik als de spil van een molen, voeten nog breder dan de grootst denkbare houten trog… nog nooit had een mens zo’n afzichtelijk schepsel gezien!’ (p. 310). Maar Biesheuvels vertaling levert ons ook de mijmeringen en gedetailleerde bespiegelingen die deel uitmaken van dit epische verhaal, dat uiteindelijk toch vooral over de liefde gaat."

Het hele juryrapport lees je hier.