Het onvertaalbare tęsknota, een diep gevoel van nostalgie gepaard met pijn, verdriet en verlangen, is waarmee Eva Hoffman haar migratie naar Canada en de VS beschrijft. In het autobiografische Lost in translation reconstrueert ze haar kindertijd in het naoorlogse Polen, dat zij met haar ouders verliet onder de dreiging van toenemend antisemitisme. Eenmaal overzees overvalt haar een diep gevoel van ontworteling en misplaatstheid. Haar oude taal raakt uitgeput, verschrompeld, correspondeert niet met nieuwe ervaringen, maar haar nieuwe taal vervreemdt juist, en creëert een abstractie die niet overeenkomt met haar gevoelswereld.
Het is geen verrassing dat Czesław Miłosz, grootmeester der bannelingen, onder de indruk was van dit boek. Hoffmans persoonlijke geschiedenis raakt aan de grotere geschiedenissen van de twintigste eeuw: die van naoorlogs antisemitisme, ontheemding en de gevolgen van (culturele) migratie.