Fragment 33

Vrijheid! En de eerste voorwaarde van de vrijheid is ons te bevrijden van onszelf, klein te zijn en abstract, te erkennen dat, ongeacht hoe we ze waarnemen, de sterren groter zijn dan wij en ook de mieren daarbeneden in hun huisjes een klein volkje vormen. Stop voor een ogenblik met denken en aanschouw de krioelende mensenmassa in de Avenida waar het oude theater zijn licht laat schijnen. Daar snort een filmprojector die onder de stilte van de sterren een rolprent van dit alles speelt.

Uitgeknipte stukjes werkelijkheid waartoe zowel het bordenrek in de keuken als de alomtegenwoordige tragiek behoren.

Spring niet te lichtvoetig om met alles wat er maar aan trivialiteit en banaliteit in het leven moge zijn, met wat tragisch is en triest, met wat blijdschap brengt of onbeduidend lijkt.

Schat elk miniem voorval op waarde, want het overkomt ons niet voor niets, en beschouw alles wat ons raakt als tragisch, want we worden er niet voor niets door aangeraakt. Ik bedoel dus: laten we onszelf beschouwen als het brandpunt van het universum. Een romanticus begint direct te watertanden bij de pompeuze tragiek van zo’n lachwekkende bewering. Helder waarnemen, zorgvuldig kijken; we zijn tot een pakketje gevouwen stukjes tragiek waarvan men een glimp opvangt door de kier in de gordijnen voordat zij op een burgerlijke ochtend voor de vensters vandaan worden geschoven.

Als ze me op een goede dag zouden zeggen dat ik één ding aan het Lot mocht vragen, dan zou het dit zijn: dat ik me staande weet te houden, bescheiden over het gevoel dat ik over mezelf heb en trots op het verstand waarmee ik dat gevoel als het juiste beschouw.