Zittend op het terras van dit café kijk ik huiverend naar het leven. Ik neem maar een fractie waar van zijn verscheidenheid in deze geconcentreerde klontering op dit zo duidelijk zichtbare, geheel aan mij toebehorende plein. Een lichte nevel, als wanneer je een glaasje te veel op hebt, zorgt ervoor dat ik diep in de ziel van de dingen doordring. In de voetstappen van passanten en de beheerste heftigheid van hun bewegingen stroomt het leven met een vanzelfsprekendheid en eensgezindheid langs mij heen. Op dit moment waarop mijn gewaarwordingen een lucide en verwarde vergissing lijken, mijn zintuigen haperen en alles iets anders lijkt te zijn, spreid ik roerloos mijn vleugels als een denkbeeldige condor.

Wie weet heb ik als man van idealen in het leven geen andere ambitie dan hier te zitten aan het tafeltje van dit café.

Alles is vergeefs als het poken in as en vaag als het moment voordat het ochtendgloren aanbreekt.

En het licht valt zo sereen en onberispelijk over de dingen dat ze verguld worden door de trieste glimlach van de werkelijkheid! Het hele mysterie van de wereld komt aanrollen totdat het voor mijn ogen de vorm aanneemt van banaliteit en straat.

Ach, zoals het alledaagse zo vlak voor onze ogen langs het mysterie kan strijken! Zoals de tijd hier op de door de zon verlichte oppervlakte van ons complexe menselijk bestaan een aarzelende glimlach tovert op de lippen van het mysterie! Hoe modern klinkt dit allemaal! En tegelijk zo antiek, zo geheimzinnig, zo anders dan de betekenis die we overal om ons heen zien fonkelen!