Fragment 377
Figuurlijk gesproken ken ik het gevoel te veel gegeten te hebben. Ik bedoel dat ik het met mijn zintuigen ervaar, niet met mijn maag. Er zijn dagen dat iets in mij te veel gegeten heeft. Dan voelt mijn lichaam log, zijn mijn bewegingen houterig en voel ik geen enkele aandrift om ook maar een vin te verroeren.
De onaangename bijvangst van dat soort momenten is het restje verloren gewaande verbeeldingskracht dat uit deze onophoudelijke slaperigheid tevoorschijn schiet. Dan bedenk ik allerhande plannen met onkunde als enige basis, ik fabriceer van alles op een onderlaag van hypotheses en ik raak verblind door allerlei dingen die nooit staan te gebeuren.
In deze vervreemdende uren zijn zowel mijn materiële als mijn morele leven slechts aanhangsels van wie ik ben – ik heb geen notie meer van het hebben van een plicht of een bestaan en ik begin fysiek te gapen van het hele universum. Ik ervaar in mijn slaap wat ik ken en wat ik droom met dezelfde intensiviteit, totdat het me pijn doet aan de ogen. Ja, op die momenten kom ik meer over mezelf te weten dan ik ooit heb geweten en ben ik in m’n eentje alle middagdutjes bij elkaar van de bedelaars die verpozen onder de bomen rond Huize Niemand.
OVER DE KRONIEK
Fernando Pessoa (1888-1935) is zeker drie van de bekendste schrijvers van Portugal. Veel van zijn werk verscheen in Nederlandse vertaling, waaronder de poëzie geschreven onder de heteroniemen Alberto Caeiro, Álvaro de Campos en Ricardo Reis en het Boek der rusteloosheid.
Kroniek van een leven dat voorbijgaat werd vertaald door Michaël Stoker en uitgegeven door Uitgeverij Van Oorschot.
Gijs Scholten van Aschat leest elke week een fragment uit het boek, met als gedachte: van wekelijks een stukje Pessoa kan de wereld alleen maar opknappen. De fragmenten zijn voor iedereen gratis te beluisteren, ILFU-members kunnen binnenkort het complete, twaalf uur durende audiobook gratis downloaden en beluisteren via Mijn ILFU. (Hier kun je ILFU-lid worden).
