Fragment 412

Ik lees en ben bevrijd. Het lezen geeft me vaste vorm. Ik ben niet langer mijn eigen, versplinterde zelf. En wat ik lees is, in plaats van dat bijna onzichtbare kostuum dat me soms beknelt, de eindeloze, overal merkbare helderheid van de buitenwereld, de zon die iedereen ziet, de maan die met schaduwen vlekken maakt op de kalme aarde, de grote open vlaktes die overlopen in de zee, de donkergekleurde onwrikbare bomen die met hun toppen wuivend een groene groet brengen, de onwankelbare vrede van de vijvers op de landgoederen, de terrassen op de heuvels met hun door wijnranken overgroeide paadjes.

Ik lees als iemand die afstand van het leven doet. En, zoals de kroon en mantel nooit zo groots zijn als wanneer de scheidende koning ze neerlegt op de grond, zo leg ik al mijn met weerzin en dromen verkregen trofeeën neer op de mozaïekvloer van mijn voorkamer en bestijg met opgeheven hoofd de trap, verheven in een adelstand die ik uitsluitend verwierf door te zien.

Ik lees als iemand die voorbijgaat. En het is bij de klassieke schrijvers, de kalmen van geest, zij die lijden in stilte, dat ik me een sacrale voorbijganger voel, een gewijde pelgrim, de redeloze beschouwer van een zinloze wereld, Prins van de Grote Ballingschap die voordat hij voorgoed vertrekt van zijn eenzaamheid nog een aalmoes maakt voor de laatste bedelaar.