Fragment 273

In essentie is het leven monotoon. Geluk bereik je daarom vooral door je in aanvaardbare mate aan te passen aan de monotonie van het leven. Door onszelf monotoon te maken, stellen we ons gelijk aan het leven, hetgeen, kortom, voluit leven is. En voluit leven betekent gelukkig zijn.

De redeloze lieden met hun zieke geest bespotten – diep van binnen met enig ongemak – het burgerlijke geluk, het monotone leven van de burgerman met zijn leventje vol dagelijkse regelmaat, zijn vrouw die het huis aan kant houdt, plezier heeft met de kinderen en babbelt over de buren en bekenden. Toch is dit nu juist geluk. Aanvankelijk lijkt het alsof onze geest zich het meest aangetrokken voelt tot nieuwe dingen, maar nieuwe dingen zijn schaars en ze zijn allemaal maar één keer nieuw. Daarbij is onze ontvankelijkheid beperkt en staat die niet altijd aan. Een overschot aan nieuwe prikkels zou tot uitputting leiden, want we beschikken niet over voldoende ontvankelijkheid om al die prikkels op te nemen.

Zich overgeven aan de monotonie betekent alles steeds weer als nieuw ervaren. De burgerlijke blik op het leven komt overeen met de wetenschappelijke blik, want alles is feitelijk steeds weer nieuw: vóór vandaag is er immers nooit een vandaag geweest dat exact zo was als de dag van vandaag.

Het moge duidelijk zijn dat de burgerman niets van dit alles zal toegeven. Als hij tot een dergelijk inzicht zou zijn gekomen, dan zou hij niet gelukkig kunnen zijn. Hoogstens glimlacht hij om mijn bevindingen en het is precies die glimlach die mij gedetailleerd tot de beschouwing aanzet die ik zojuist heb opgeschreven als een overdenking voor toekomstige generaties.