Emily Wieland probeert met haar gedichten mensen aan het denken te zetten en gesprek te gaan over moeilijke onderwerpen als verslaving en depressie. Zelf is ze herstellend alcoholist en inmiddels twee jaar nuchter. Emily’s poëzie is eerlijk en open; ze windt er geen doekjes om. Haar teksten gaan over herstel, hoe moeilijk dat proces soms kan zijn, en over hoe ze soms toch de periode die ze achter zich heeft gelaten mist. Emily is naar het NK Poetry Slam afgevaardigd door Poetry Slam 058.

Een voorbeeld van haar poëzie:

Het gat

Ik heb een gat gegraven.

Met een schepje zo klein dat ik het met 2 vingers vast moet pakken

Jaren heb ik erover gedaan

Ik ben er best blij mee.

Het is hier veilig en warm en ik heb er alles wat ik nodig heb.

Je hoeft niet weg te gaan

Het is hier diep genoeg

Zo diep, dat het waarschijnlijk jaren duurt om eruit te komen.

Fijn he?

Hier hoef je niet na te denken over die stomme verantwoordelijkheden

Of je leven op orde brengen

Of werk of andere saaie dingen

HEERLIJK

Een uitgang? Die is er niet

Of je zou een tunnel moeten graven of andere spannende dingen moeten doen

Maar je gaat me toch niet achterlaten?

Dat is zonde!

Hier! Pak een stoel en ga nog effe lekker zitten.

Tranquilo weest wel!

Geen haast toch?

Toch?

Nu is het dus leeg hier en ben ik op zoek naar een nieuwe bewoner.

Die ook gewoon wil zijn.... Of bestaan.

The easy way out

Of eigenlijk in, want weggaan is geen optie

Toch?

Halloo!!!! Is daar iemand?!

Het gat waar ik jarenlang in heb gechillt staat leeg.

En ik voel dat het me mist.

De aantrekkingskracht wordt alleen steeds kleiner.

Gelukkig maar.

Ik heb je weer met aarde bekleed en dicht gemaakt.

Ik mis je elke dag.

Dankjewel dat je er voor me was okee?

Nu is het tijd om verder te gaan

Het ga je goed.

Knuffel

Emily