‘Ik moest een verhaal vinden in de taal die mijn familie had verloren’, zegt Jabir, de hoofdpersoon van Rashid Novaires korte verhaal. Ondanks zijn pogingen om contact te maken, heeft Jabir moeite met vrienden maken. Volgens zijn klasgenoten valt hij erbuiten omdat hij liedjes van Lady Gaga zingt. Ondertussen probeert hij ook verbinding te maken met zijn familie, die vanuit Mali als slaven naar Marokko zijn gebracht, en vraagt hij zich af waarom hij engelen op schilderijen nooit zwart zijn.

In 2056 kun je een simulatiehelm opzetten die je helpt bij het voelen van empathie met andere mensen. Met de CYBRON type GX4 verplaats je je in de ander als nooit tevoren, met de helm op krijg je minder ruzies, discussies en zelfs oorlogen. Maar dan begint de helm aan zijn drager empathie te vragen voor zichzelf.

In dit onheilspellende verhaal van Manon Uphoff neemt een vader zijn zoons – zeven en elf – mee op een kampeertocht door ‘de wildernis’ om hen iets bij te brengen over echte natuur. Als ze met hun auto een haas aanrijden, besluit de vader het dier te villen. Zonder enige voorkennis en met instructies van het internet op zijn telefoon slaagt hij er wonderwel in. Maar dan wordt het nacht.

Het is te heet voor de tijd van het jaar. Het laken waar je onder ligt plakt tegen je lijf, maar de airco mag niet aan, van haar niet. Wat doe je als je vrouw 'types zoals jij' beschuldigt van de ondergang van de aarde. Dat overkomt de hoofdpersoon in dit korte verhaal van Maartje Wortel.

Voor onze bundel Buiten is Niet Bij te Houden: 50 Stories for Tomorrow schreef Simone Atangana Bekono het korte verhaal 'De man en de vrouw'. In een café voeren twee naamloze personages een gesprek, waarbij hun conversatie verwordt tot een zoektocht naar het diepste in hunzelf. Misschien gaan ze ook wel te diep en wordt de situatie te intens, als je het de andere aanwezigen in het café vraagt. Naarmate het gesprek vordert en de man en vrouw verder in zichzelf graven neemt het gesprek namelijk steeds absurdere vormen aan.

Grote krantenkoppen in de krant: de zee is verdwenen. Nisrien trekt eropuit om de zee terug te halen, ook al heeft ze hem nog gezien. Maar onderweg slaat de onzekerheid toe. Wat als de zee te zwaar is? Dan schrijf je de zee. Met 'Nisrien' schreef Mazen Maarouf een schitterende parabel over grote dromen, de prijs van daadkracht en het verlangen de wereld te herstellen.

Een ontmoeting tussen stagiaire en minnaar in de minimaatschappij die koffietent heet. Tussen betweterige mannen, barista’s en brownies volgen we in dit nieuwe verhaal van Roos van Rijswijk de roerige ontwikkelingen van gemalen bonen en een omgestoten chai latte onder het toeziend oog van een overleden grootmoeder. De lezer verandert in een aanwezige toeschouwer, plaatsvervangende schaamte incluis. Om zich daarbij af te vragen: wat is zeker?

In 1980 schreef gelauwerd schrijver Bob den Uyl het korte verhaal ‘De grote klap’ over een eenzame man die slaapdronken over zijn kat struikelt en zo met een enorme klap met zijn voorhoofd op de hoek van een tafel belandt. Vervelend, maar niet geheel ongebruikelijk, aangezien zijn kat wel vaker in de weg zit. Het verdere verloop van deze dag is echter allesbehalve normaal. Als hij de krant erbij pakt ziet hij tot zijn schrik boven alle onbegrijpelijke en onherkenbare gebeurtenissen het jaartal 2080 staan, in plaats van 1980. Wat doe je, als je wakker wordt in je eigen vertrouwde huis, maar alles daarbuiten plots honderd jaar verder is? Lees dit verhaal, veertig jaar na dato, waarin de dystopische fictie tot nu toe geloofwaardiger is gebleken dan Den Uyl zelf ooit had kunnen voorspellen. Afgezien van de boekwinkels dan, die hebben we gelukkig voorlopig nog wel.

'Het is elke avond alsof mijn familieleden bij ons in de slaapkamer staan, naar ons kijken. Ik beeld me in dat ze naar elkaar toebuigen en met elkaar praten: ‘Ja, zo anders is het niet hè, zo anders ziet het er niet uit, het zijn gewoon twee mensen, maar toch.' Lisa Weeda schreef voor ILFU dit verhaal over de verlammende werking van een situatie waarin familieleden van wie je houdt je niet accepteren voor wie je bent, en welke invloed de oorlog daar dan weer op heeft.

Iemand steelt een motor, is op de vlucht, voor zichzelf, voor een vorig leven misschien. In dit ontroerende verhaal zoekt Kyrian Esser de grenzen van vriendschap op en schetst hij hoe zelfs de meest intieme banden kunnen veranderen. Soms is de een al bezig met weggaan, terwijl de ander vast blijft houden aan wat er was.